Allah onlara gani gani rahmet eylesin.

Ne güzel insanlarmış.

Karşılaştıklarında birbirlerinin yüzlerine güler, selam verirlermiş. O selâma muhâtab olmak ne büyük bahtiyarlık.

O günlerde yaşamadığıma yanarım.

O güzel insanları tanımadığıma yanarım.

Onlarla aynı mahallede yaşamadığıma vah derim.

Camileri sabahlara kadar açık, gönülleri yücelerdeymiş.

Evlerin, dükkânların kapılarını kilitlemezler, dostlarına güvenir, Allah’a dayanır yatarlarmış.

Öyle bir mekânda ömür sürmeyi ne çok isterdim.

Biz sadaka taşlarını unuttuk, hayır kutularını çaldırır olduk.

Kapılara kilit vuruyoruz.

Kilit yetmiyor, çelik kapı yaptırıyoruz.

Yetmiyor ilave kapılar kapatıyoruz.

Yetmiyor alarm taktırıyoruz.

Yetiyor mu, o da yetmiyor.

Besmele ile kapımızı kapamayı unuttuk.

Ne oldu bize;

Ne günah işledik.

Neden birbirimize tebessümü çok görüyoruz.

Selam vermeyip, baş çeviriyoruz.

Yoksa;

“Birbirinizi sevin, yoksa cennete giremezsiniz” diyen Kıymetliden uzak mı kaldık.

Bize ne oldu.

Gelin güzel bir adım atalım.

Gelin işe evimizden başlayalım.

Onları incitmeyelim, çocuklarımıza değer verelim.

İnsanların hayırlısı çevresine faydalı olandır.

Yuva düzelmezse mahalle düzelmez.

İlk selâmı evimize verip, Rabbi Yessir çekip işe başlayalım.

Allah yolumuzu açık eylesin…