Anne karnında diz kapakları gelişmediği için 6,5 aylıkken bacağı diz altından kesilen paralimpik milli tenisçi Emirhan Toper, elde ettiği başarılar ve azmiyle örnek oluyor.

Emirhan Toper'in diz kapakları gelişmediği için 6,5 aylıkken bacağı diz altından kesildi. Bedensel engelli 17 yaşındaki Emirhan, 2015'de başladığı tekerlekli sandalye tenisinde elde ettiği başarıyla göz dolduruyor.

Geçtiğimiz yıl İsrail'de yapılan Dünya Kupası'nda gençler kategorisinde milli takımla üçüncü olan Emirhan, aynı yıl Cruyff Vakfı Gençler Tekerlekli Sandalye Tenis Turnuvası'nda Brezilyalı partneri ile çiftlerde şampiyon olmayı başardı.

Türkiye'de şampiyonlukları ve uluslararası dereceleri bulunan milli sporcu, Paralimpik Oyunları'na katılabilmek için ter döküyor.

Sporla öz güven kazandı

Emirhan Toper, Antalya'da düzenlenen milli takım kampında AA muhabirine, babasının düzenlenen bir ilanı görmesiyle yaz kampına katıldığını söyledi.

Basketbol oynamayı düşünürken Tekerlekli Sandalye Tenis Milli Takım antrenörünün tenise yönlendirdiğini aktaran Emirhan, "Biraz zor sporları, zor işleri seviyorum, başarmayı çok severim. 'Ben başarırım.' deyip, tenise başladım." dedi.

Tenis sayesinde büyük bir öz güven kazandığına değinen Emirhan, üzerindeki utangaçlığı attığını bildirdi.

İlk antrenmanlara gittiğinde, diğer engelli sporcularla tanıştığında protezlerimi çıkartırken utandığını, çekindiğini anlatan Emirhan , "Gün geçtikçe, ağabeylerim beni kendi aralarına aldıkça alıştım, sonra hiç protez kullanmamaya başladım. Protezsiz daha rahat olduğumu fark ettim." ifadesini kullandı.

Emirhan, her sporcunun en büyük hedefinin olimpiyatlarda yarışmak olduğunu, kendisinin de bu doğrultuda çalışmalarını sürdürdüğünü belirtti.

 En büyük destekçisi anne ve babası oldu

Yaşının küçük olmasından dolayı 2024'deki paralimpik oyunlarına hazırlandığını aktaran Emirhan Toper, şöyle konuştu:

"Turnuva, kamplar ve antrenmanlardan oluşan çok uzun ve yorucu bir yol çizeceğiz. Olimpik oyunlara katılmak için erkeklerde dünyada ilk 65 sporcu içine girmem lazım. Biraz zor ama her zorluk aşılır. Engelli olduğum için günlük yaşamında zorluklar yaşayabiliyorum. Engelleri aşınca, hayatın çok kolaylaştığını gördüm. Bu başarılarımda anne ve babamın emeği çok. Her zaman arkamda durdular. Akşam olan antrenmanlarımda annem beni hiç yalnız bırakmadı.Gece yarısı eve dönüyorduk. Asıl antrenmanımı yolda, o gidip gelmeyle yapıyorum. Annemle babama çok teşekkür ederim. Her zaman arkamdalar ve ben onların sayesinde buralara geldim."